22-08-2019
De vakantieperiode is achter de rug dus tijd om weer wat te gaan doen. De eerste bespreking weer eens achter de rug waarbij ook het UWV aanschoof. Eerst maar eens geëvalueerd wat er mis ging met het lessen. In mijn optiek niet eens zo heel veel op het puntje na dat we met zijn allen mijn situatie rooskleuriger ingeschat hebben dan dat die daadwerkelijk is. Mijn beperking werkt wat beperkender uit dan verwacht en dat is een pijnlijke constatering. Niet dat het onmogelijk is om ooit de aanhanger rijbewijs te gaan halen maar dat het niet op de huidige manier gaat werken is (vooral bij mij) pijnlijk duidelijk geworden. Hoe ik mensen mijn situatie uit ga leggen zonder dat ik aan de ene kant de indruk geef dat alles zomaar kan en er volop ontwikkelingsruimte is maar andere kant het gevoel geeft dat er helemaal niets mogelijk is, is voor mij een hoofdpijndossier. Zolang de dames en heren bij de instanties het UWV maar niet vergeten dat ik op hen afgestapt ben met de vraag wat de mogelijkheden zijn als ze me erop gaan wijzen dat er nu onderhand maar eens iets moet gaan gebeuren. Dat er iets moet gaan gebeuren weet ik ook wel maar dat hoeven zij mij niet te vertellen, als het aan hen lag, lag mijn dossier misschien nu nog wel in een hele diepe dossierla.
Maar er lijkt zich iets te ontwikkelen wat me nog meer zorgen baart. Hoe dichter we bij praktijkinvulling gaan komen, hoe meer me op het hart gedrukt lijkt te worden dat ik me verkijk op de transportwereld. Daar waar we ooit vertrokken op het zoeken naar werk op maat krijg ik het beangstigende gevoel dat het uiteindelijk mijn persoon zal zijn die zich moet schikken naar het geen de sector bied en er geen ruimte is om gezamenlijk te kijken waar we elkaar kunnen vinden. De sector bepaald en als je niet mee kan is het jammer. Als dit het is, dan kan ik er beter niet aan beginnen, dan weet ik met zekerheid dat ik de eerste maand van een eventuele proefplaatsing niet ga overleven.
De keiharde realiteit is ook een hele simpele, ik ben beperkt en daar zal geen verbetering meer inzitten en daar valt niets mee te winnen. De baas die mij werk gunt doet dat vooral omdat die mij nog een aantal jaren (17 als de situatie blijft) gunt en niet omdat die denkt dat ik top ga presteren.
Voor het transport is dat een beperkte invulling. In mijn geval betekent dat veel rijden, weinig stops met laad/los werk en een beperkt aantal uren per week. Rijden is namelijk het probleem niet en laat ik nou net denken dat dat één van de basisprincipes van het transportwereldje is.
Voor een sector in zware personele problemen leek me dat daar wel wat mee te doen viel maar teveel krijg ik opmerkingen dat het een alles of niets baan is, dat chauffeuren.
Misschien zijn de personele problemen dan ook weer niet zo groot. Misschien hebben ik en degene die me begeleid onze energie aan de verkeerde sector besteed.
Of zijn er goederen transporteurs die dit lezen en die denken, er is wel degelijk iets te doen voor een chauffeur met een C rijbewijs en code95 die al 20 jaar probeert iets te vinden dat ‘m ligt en wat die leuk vind.
Ik heb mijn best gedaan en zie wel wat de toekomst brengt. Het wachten is nu op de transporteur die me “mijn baantje” gunt en dat op mijn maat wil (laten) kneden zodat ik misschien nog een paar leuke jaren werkend en met collega’s door kan brengen. Wie binnen “participeren loont” pikt die handschoen op en wil bekijken wat “out of te box” nodig is om ook voor mij participeren (als chauffeur) ook voor mij lonend te maken. Ik ben benieuwd. En voor de duidelijkheid, dit is niet als kritiek bedoeld maar als een uitdaging!!