14-03-2019: Vandaag werd me tussen neus en lippen op subtiele wijze verzocht nog eens een blog te verzorgen. Dat was er door omstandigheden (lees Carnaval) niet van gekomen en daarna een beetje in de vergetelheid geraakt. Overigens is er niet stilgezeten. Vlak voor Carnaval kwam het UWV met de fantastische mededeling dat de gevraagde opleidingen allemaal goedgekeurd zijn en dankzij het snelle handelen van Logistic Force ben ik op het moment van typen halfweg met het halen van mijn Code 95, voorheen bekend als chauffeursdiploma. Als het CBR mee wil werken kan ik ergens in april starten met mijn E achter C rijbewijs (aanhanger) en als dat allemaal voorspoedig verloopt zou ik de 2e helft (of iets eerder) qua papieren volledig inzetbaar moeten zijn als chauffeur.
Tijdens “de dag van de 1000 voorbeelden” heb ik weer het nodige opgestoken. Het is raar jezelf op een groot scherm te zien, spreken voor een volle zaal zal nooit mijn ding worden maar er lijkt een wereld open te gaan voor een arbeidsbeperkte als je de kans krijgt 1 op 1 te kunnen praten over je bedoeling, verwachting en ambitie.
Als alle uitgesproken intenties en ambities voor 25% waargemaakt kunnen worden kan dat voor veel mensen die onder een dikke laag stof van diverse instanties (en niet alleen die van het UWV die ik als voorbeeld noemde) verborgen blijven het verschil betekenen tussen een leven in de marge of weer (deels) mee kunnen doen in de maatschappij.
Praten met elkaar, maatwerk, out of the box denken en buiten de lijntjes kunnen en mogen kleuren hoeft niet veel extra te kosten en kan wel eens verrassend effectief blijken te zijn en efficiency schijnt geld op te kunnen leveren is me wel eens verteld.
Zoals mijn mede geïnterviewde al zei, bevestig ik de opmerking dat kwalificaties slechts 1 stap zijn op weg naar participatie. Maatwerk om arbeid efficiënt voor werkgever en werknemer te maken is het baasje die veel tijd en energie wil steken in die zoektocht goud waard.